هـسـتم از راه و چـاه‌ها آگاه            پـــیـــرو راه والِ مَـن والاه

بنده‌ای عاشـقـم، سخن کوتاه            هست نامـم هـمیـشه عـبد الله

فخـر دارم، کـریـم زاده شدم

پاسـبـان حــریـم، زاده شـدم

شـور پــرواز، از ازل دارم            کـفـن خـویش در بغـل دارم

مـیـل بـرچـیـدن هُــبَـل دارم            ارث از فــاتـح جــمـل دارم

عمه دستم مگیر، صف شکنم

یازده سـالـه‌ام، ولی حـسـنـم

بین لشگـر عـمو اسـیـر شده            لب خشکش چنان کویر شده

بهر قـتـلش کسی اجـیر شده            جان عمه ببـین که دیـر شده

من چگونه فقط نظاره کنم؟!

بگـذار عـمه فکـر چاره کنم

عمویم سنگ بر جبینش خورد            بر زمین، چهرۀ مبینش خورد

آتشی بر دل حـزینش خورد            ضربه بر چشم نازنینش خورد

بنـشینم که دست و پا بزند؟!

تشنه لب، آب را صدا بزند؟!

تـا تـه قــتـلـگـاه و گـودالـش            می‌روند این قـبـیـله دنـبالش

غرق خون است جسم بی‌حالش            نـکــنـد تـا کـنـنـد پــامــالـش

عرش حق روضه خوان و گریان شد

شمر با خـنجرش نمایان شد

آه عــمـه دگــر رهــایـم کـن            جان فـدای عمو، صدایم کن

نــذری شـاه کــربــلایـم کـن            می‌روم عمه جان دعایم کن

تا شوم من هم از سپاه حسین

می‌روم تشنه، قـتلگاه حسین

عاشـقی را من از پـدر دارم            همچـنان فاطـمه جگـر دارم

زرهی نیست؟! بال و پر دارم            بـازویی همچنان سپـر دارم

من نـمردم به او لگـد بزنـند

نیـزه با کـیـنه و حسد بزنـند

آه از روی عـرش برخـیزید            نیـزه داران از او بپرهـیزید

دست من را به پوست آویزید            جسم و جان مرا فرو ریزید

عمویم را به خاک و خون نکشید

از تنـش کهـنه پیـرهن نبرید